خدای

صدایت می زنم محبوبه ی شبها 

صدایم می شود نجوای هر روزه 

دگر روز و شبم معنا ندارد بی حضور تو

نفس یارای ماندن ندارد نازنین من 

دلم می میرد هر روز هر لحظه و

و شبها لحظه آغاز ماندن هاست

دلم را می کشم سوی رفتن ها

عجب شیشه ی عمری

ندارد هیچ غولی برای نگهبانی

نداره برج و بارویی

بی حصار و محفظ است این روحِ رویایی

بی پریشانی