زمینی ماندم
آسمان را دوست داشتن فایده ای ندارد برای من که زمینی ام و دلبسته این زمینم ،آسمانی بودن آرزوی محال است .
جنوب هم رفتیم ،اما ...
نمی دانم لحظات را چگونه توصیف کنم ،هر لحظه قرنی بود ،سخت تر از این لحظات در عمر نداشتم ،له شدنهایی مداوم و باز ایستادن ،خون دل شدنها و باز هم لبخند زدن ها .
کاش آرزوها را زودتر با قاصدک به دست باد می سپردم ولی چه سود که باد هم با من نامهربانی می کند .قاصدکی ندیدم ،آخر چشم دل که نابینا باشد ،چشم سر بیچاره چگونه ببیند ؟هر چه بود کبوترهای خونین بال که در قفس دنیا مانده و توان پرواز ندارند ،ملکه چشمانم بود . نابینا دل .
دنیایی شدن از کجا شروع شد ؟؟ نمی دانم از کدام منطقه غرق دنیا شدم و راه گریزی برای فرار از این زندان نیافتم ،حصاری تنگ به دور دلم کشیده شد ،گریزگاهی از این بند نداشتم و هر چه بیشتر سعی می کردم ،بیشتر غرق می شدم در این گودال عقل و تمدن .
چه سنگین است پرواز دیگران را ببینی و خود بالی برای پریدن نداشته باشی ؟!بالت را کجا جا گذاشتی ؟ نمی دانی ؟در هیاهوی روزمرگی ها یا در کشاکش دل شکستن ها و یا در همهمه دویدن ها به دنبال باد ،نمی دانی و این ندانستن ها آزارت می دهد ،زندگی می کنی ولی مرده ای و این مرگ را جز دلت هیچ کس نمی بیند ،رنجورتر از هر روز می شوی و راه گریزی از این زمینی ماندن نداری ،ناجور به این دنیا وصل شده ای و این دور ماندن از نسیم زیبای فکه و پرچمهای زیبای طلائیه و حتی غروب شلمچه هم سخت می رنجاندت ،هیچ راهی نجات بخش دل بیمارت نیست .لعنت بر این دل بیمار.
چقدر سخت می شود آن هنگام که می بینی درد هر روزه ما زمینیان دوری از حبیب ترینهاست ،بی وقفه در گردشیم و هیچ نمی یابیم . پای جسمت در مناطق می دود ولی پای دلت جا مانده ،توانی برای رسیدن ندارد یا شاید نمی خواهد بیاید مگر دیوانه است که دور شود از بهترینها ،همان بهتر که جا مانده اینجا بیاید که چه ؟ خیالات انسان که تمامی ندارد .
کاش مهربان خالق آدم را از بهشت نمی راند ....
