درمانی نمی خواهم

می میرم و دم بر نمی آرم

از این نامردمی های جهان

در این حجم پر از تزویر و رنگارنگ انسانها

آرزوی پر زدن های دل شیدا حرام است

زیباترین شب

رویای من

زیباترین شب

نغمه را اغاز کن

اجازه

آقا اجازه

خسته ام از این همه فریب

یا نه

شکسته ام با این درد قریب

خدای

صدایت می زنم محبوبه ی شبها 

صدایم می شود نجوای هر روزه 

دگر روز و شبم معنا ندارد بی حضور تو

نفس یارای ماندن ندارد نازنین من 

دلم می میرد هر روز هر لحظه و

و شبها لحظه آغاز ماندن هاست

دلم را می کشم سوی رفتن ها

عجب شیشه ی عمری

ندارد هیچ غولی برای نگهبانی

نداره برج و بارویی

بی حصار و محفظ است این روحِ رویایی

بی پریشانی

سایه و لحظه

رویای هر شب

نازنین محبوب

دورتر گشتم ز تو

اما تو نزدیکی چنان سایه

نه سایه

سایه  دور از من و یاد من است

ولی

شاید این لحظه

تو این من را

من ِنادم را دوست می داری

خدای مهربانی ها

خدای دل شکستن ها

خدای صبح پاییزی

خدای نازنین من

دوباره دوستت دارم ،معشوقم .

 

 

بمان در ...

نه من آن مرغ وحشی نیستم که

دریا تمام آرزوی من بود

اما در این مرداب

جز مردن نگاهی نیست ،ترسانم

از ان روزی که قایقها به دنبال دلم صیاد آرند

آرام و بی پروا و وحشتناک

نامهربان صیاد از بیخ و بن برکند احساس را

مردن اما راهی چنان زیباست ای داناترین دانای انسانها

درد در سرانگشتان کند غوغا

خدایا مرهمی یا نه دمی آرم کن این قلب را

محبوبه آرام و رویایی این دل

در همه لحظه تویی

بمان در قلب من ،قهر تو را من درد می دانم

دردی برای این گنه کارت نخواه ،مهربان مهربانان